Μεσάνυχτα...

Μεσάνυχτα...
Μούδιασε το χέρι μου ήθελε να σ' αγγίξει.
Ξημέρωμα...
Μελαγχόλησε το βλέμμα μου! Προσπάθησε να σε κοιτάξει αλλά... Αδιαφόρησε όπως πάντα...

Νιώθει απέχθεια για τον εαυτό του,

πολεμά χωρίς εφόδια.

Μαραίνεται η φύση μου,

δεν βρέθηκε κανείς να την ποτίσει...

Και συ αναστενάζεις μαζί με το ασημένιο μου φεγγάρι.

Σταλαγματιές απο χυμένο κρασί

δίνουν την ψευδαίσθηση

πως έχεις ακόμα αίμα μέσα σου...
κουρελιασμένα "σ' αγαπώ" μοιράζεις...

Νομίζεις πως έτσι γλεντάς τη ζωή...

Λυπάμαι που παίρνω το ρόλο σου,

Θέε μου.

Κάποιος πρέπει να του υπενθυμίσει πως ζει

πάντα θα ζει

σε ένα όμορφο κενοτάφιο!